مهم نیست تا کجا فرار کنی. فاصله هیچ چیز را حل نمی کند.

وقتی توفان تمام شد یادت نمی آید چگونه از آن گذشتی? چطور جان به در برد. حتی در حقیقت مطمئن نیستی توفان واقعا تمام شده باشد. اما یک چیز مسلم است. وقتی از توفان بیرون آمدی دیگر آنی نیستی که قدم به درون توفان گذاشت.

فکر می کنم در زندگی واقعی مردم اینطورند. زیاد آسان نیست خودت به تنهایی انتخاب کنی. همه چیز یک استعاره است.

بستن چشم هایت چیزی را تغییر نمی دهد. هیچ چیز فقط به خاطر اینکه تو آنچه را دارد اتفاق می افتد نمی بینی? ناپدید نمی شود. در حقیقت بار دیگری که چشم هایت را باز کنی اوضاع حتی خیلی بدتر خواهد بود. دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم این چنین است. چشم هایت را کاملا باز نگه دار. فقط یک ترسو چشم هایش را می بندد. بستن چشم هایت و گرفتن گوش هایت زمان را متوقف نمی کند.

#هاروکی موراکامی

ارام بگیرید

هرکس این شعله را روشن ساخت

هر روز هیزم تری می اورد

دستان خسته گره خورده مردم پیر

هر روز در سرما

در کنار شعله ای از فقر می ایستند

تنها تصوری از شعله ها گرم

میتواند تمام وجود انها را بسوزاند

و روزی که فرشته مرگ

با ان چشمان سرد بی روحش

عمق را از تمام جدا میکند

تنها افسوس خسته اهی را

در سکوت سرد انها باقی می گذارد

تنها مرگ است که می تواند باور کند

هرکس این شعله را روشن ساخت

هر روز هیزم تری می اورد

#حنانه موسوی پور

وه چه تنها و غریب

اسمان خسته به دامان زمین

روز هاسرد و گرفتار از غم

یاد سهراب بخیر

یاد ان روز که گفت

غنچه ای می شکفد اهل ده با خبرند

یاد لالایی غوک

یلد ان سرو بلند

کی جهان تنها شد؟

فقر ها ساعت چند؟

مرگ را چند خرید؟

روز را خسته شهر

وه چه تنها و غریب

که جهان سال به سال پی سهراب و دلش

پی ان قایق بیهوده

که بیهوده به وجد

رنگ رخساره دریا بگرفت

بال ها باز کند

غصه ها قصه کند

کاش جایی به نوایی

سر ان شاخ بلند

کودکی خسته ز بازی می گفت

نبش ان لاله سرخ

و گرفتاری شهر

جای ان پیچک و پر های دل پروانه

زیر ان سقف بلند

غوک ها می خوانند

خانه دوست کجاست؟

#حنانه-موسوی پور